سیف‌اله صمدیان گفت: به کاظم اخوان نه می‌توانم شهید بگویم، نه جاویدالاثر، چون نسبت به او حس شخصی خانوادگی دارم. سهند - پسرم - تا بچه بود و یادش مانده بود، همیشه می‌گفت «عمو کاظم» کی برمی‌گردد، چون از اتاق سهند و خانه ما رفت و دیگر برنگشت. او با بیان این‌که عکاسان جنگ، شهیدان زنده عکس ایران هستند، اظهار کرد: این‌ها به راحتی می‌شد اکنون در کنار ما نباشند، چون در عملیات‌ها با جسارتی مثال‌زدنی حضور پیدا کردند و تاریخی را ثبت کردند که بدون حضور آن‌ها، هرگز ثبت نمی‌شد.

تاریخ تصویری آنچنان در ایران جا نیفتاده است، ملت ما بیشتر، ملت گوش است تا ملت چشم. با خدمتی که عکاسان در زمان انقلاب کردند، راه‌اندازی رشته‌های عکاسی در دانشگاه‌ها به مسؤولان تحمیل شد و همان قشر و همان انگیزه‌ها باعث شد در هشت سال جنگ تحمیلی ما با یک گروه آماده برای ثبت لحظات تاریخی رو‌به‌رو باشیم.

«تصویر سال» در این مراسم از سه عکاس به‌لحاظ حضور هنرمندانه و حرفه‌ای در جنگ تقدیر می‌کند و آقای رجبی‌معمار نیز از سه عکاس دیگر. به کاظم اخوان نه می‌توانم شهید بگویم، نه جاویدالاثر، چون نسبت به او حس شخصی خانوادگی دارم. واقعا فکر می‌کنم هنوز امکان دارد برگردد.

من از «سعید جان‌بزرگی» چیزهای زیادی یاد گرفتم. پایان‌نامه‌اش را با من گذراندیم. او شاگرد اول در میان دانشجویان عکاسی‌ای بود که من با آن‌ها در آن دوران کار می‌کردم. استثنایی‌ترین عکس‌ها از حلبچه را او گرفت. داریوش گودرزی‌کیا هم حدود 10 سال همکار من در خبرگزاری بود. او و دوربینش بی‌نظیر بودند. این سه عکاس همیشه برای من جاودان هستند.

مجید رجبی‌معمار - مدیرعامل خانه هنرمندان ایران - از بازدید از موزه‌های جنگ ژاپن گفت و اینکه مجموعه‌ی کتاب‌های جنگ تحمیلی که توسط سیف‌اله صمدیان و دوستانش در زمان دفاع مقدس منتشر شده را هدیه برده است. او گفت: آن قدری که این کتاب‌ها مورد توجه ژاپنی‌ها قرار گرفت که تصاویرش را مشابه آنچه که در جنگ با آمریکا برای خود آنها هم اتفاق افتاده بود می‌دیدیند. 

او توضیح داد: این توفیق را داشتم که در سال‌های دفاع مقدس به‌دلیل موقعیت کاری‌ام با مسائل دفاع مقدس و هنرمندان آن دوره از جمله عکاسان در ارتباط باشم. از بین همه هنرمندانی که چه در پشت جبهه و چه در جبهه، احساس مسؤولیت می‌کردند، عکاسان غالبا در خطوط مقدم دوش‌به‌دوش رزمنده‌ها در سخت‌ترین شرایط حضور پیدا می‌کردند. شاید به همین دلیل است که تعداد هنرمندان عکاس شهید و جانبازان، بیشتر است. اگر ایثارگری، مقاومت و سلحشوری شهدا نبود، مطمئن باشید نامی از ایران دیگر به‌عنوان یک کشور بزرگ، با قدرت و منسجم نبود. دشمنان با وقاحت و با حمایت شرق و غرب آمدند و گفتند ایران باید تجزیه شود. می‌خواستند چند‌ روزه، خوزستان را بگیرند بعد بیایند تهران، ولی این تصورات خام و پوچ را رزمندگان ما از قشرهای مختلف و مردم خوب ایران باطل کردند. اگر کسی بخواهد دوباره چنین حماقتی انجام دهد و آنچه را که همه دنیا در حمایت از دولت عراق در هشت سال جنگ تجربه کردند، تجربه کند، آن وقت خواهیم دید همین مردم و تیپ‌هایی که به آن‌ها ایراد می‌گیریم و در خیلی کارهای دیگرشان هم گاهی دخالت‌های بی‌جا می‌کنیم، چگونه از این سرزمین و نوامیس ملت دفاع خواهند کرد. رزمندگان یعنی مردم ایران و در این موضوع تقسیم‌بندی وجود ندارد، اما متاسفانه هرچه می‌گذرد این بخش‌بندی‌ها بیشتر می‌شود که نتیجه‌اش به‌جز دوری و نخوت نیست. کار شما عکاسان، کار بزرگی بود. شما بخش بسیار برجسته، تابناک و پاک تاریخ این سرزمین را برای همیشه تثبیت کردید. اجرتان با خدا و شهدا و دوستان نزدیک‌تان که با شما بودند. خانه هنرمندان ایران خانه شما است و ما اینجا کلید‌دار هستیم. موظفیم به هر کسی که در این کشور تلاش کند و همتی در هر بخشی از عرصه هنر انجام دهد و آن‌هایی که در روزهای سخت، حضور پررنگ‌تری داشتند، ارادت بورزیم و در خدمت‌شان باشیم. اولویت ما آنها هستند؛ از آقای صمدیان تشکر می‌کنم که سال‌ها این رویداد بزرگ یعنی «تصویر سال» را برگزار می‌کنند.

در بخش دیگری از این مراسم، محمد‌حسین حیدری - عکاس جنگ - به بیان خاطراتی از حسین آذرنیا، عبدالمناف معراجی‌نیا، سعید سعدی، وحید مدنی، کاظم اخوان، غلامرضا نامدارمحمدی و سه دوست عکاسش که در یک روز شهید شدند، پرداخت.